سید ابراهیم نبوی
اول، از دو هفته قبل گفته شد که حکومت در نظر دارد که در روز عاشورا فضایی شبیه کارناوال عاشورای دوران خاتمی را ایجاد کند، بعد در این مورد که مردم در روز عاشورا کف زدند و سوت کشیدند و رقصیدند، اعتراضاتی صورت بگیرد و بعد عده ای از مردم به خیابان بیایند و بعد که به خیابان آمدند، کفن بپوشند و فریاد بزنند که دین رفت و به عاشورا توهین شد. از دو هفته قبل معلوم بود که این بازی انجام خواهد شد، این بازی هم انجام شد. بنابراین واقعه ای که اتفاق افتاده است، توهین به عاشورا، چه واقعا رخ داده باشد، چه رخ نداده باشد، پیش بینی شده بود. این وسط چه چیزی نامعلوم است؟
دوم، کلا جمعیت افراد قابل اندازه گیری است. اندازه هاهم مقایسه ای است. مثلا دیروز، براساس عکسها و فیلمهای مختلف، جمعیت معترضان دولتی به اهانت به عاشورا، در یک فضایی به طول پانصدمتر و پهنای چهل متر ایستاده بودند و تظاهرات می کردند. پنج ماه قبل در روز 27 خرداد همین مردم، در فضایی به پهنای چهل متر و طول پانزده کیلومتر ایستاده بودند و به انتخابات اعتراض می کردند. سی سال قبل در همین محل، مردم در محلی به طول ده کیلومتر و پهنای چهل متر راه می رفتند و گفته می شد جمعیت مردم انقلابی یک میلیون تا دو میلیون نفر است. طبیعی است که اگر ما قبول کنیم که جمعیتی که در پانزده کیلومتر در روز 27 خرداد ایستاده است، تعدادشان دو میلیون نفر است، پس کسانی که در پانصد متر ایستاده اند( با پهنای مساوی خیابان) تعدادشان می شود پنجاه هزار نفر، یعنی در بهترین حالت، دیروز جمعیتی حدود پنجاه هزار نفر، در حمایت از دولت به میدان آمدند.
سوم، روشی که دولت انتخاب کرده روش غلطی است، در ماه خرداد برای دفاع از احمدی نژاد مردم به خیابان آمدند، تعداد حامیان احمدی نژاد چیزی در حدود پنج هزار نفر بود، بعدا برای حمایت از آیت الله خامنه ای مردم به خیابان آمدند، تعدادشان شده بود هشت هزار نفر، بعدا برای حمایت از روز قدس طرفداران حکومت به خیابان آمدند، تعدادشان شد دوازده هزار نفر، بعدا برای پاسخ به اهانت به امام خمینی مردم به خیابان آمدند، تعدادشان شد پانزده هزار نفر، بعدا دولت تصمیم گرفت مردم را برای حمایت از امام حسین به خیابان بیاورد، تعدادشان شد پنجاه هزار نفر، احتمالا اگر راهپیمایی بعدی سبزها صورت بگیرد و دوباره یک میلیون سبز به خیابان بیایند، این بار بهانه می کنند که به خداوند -نعوذ بالله - اهانت شده است و این بار هم عده ای به خیابان می آورند. یعنی چه؟ چطور است که مردم برای دفاع از رای شان در حالی که کتک می خورند و دستگیر می شوند و زخمی می شوند و کشته می شوند، یک میلیون نفر به خیابان می آیند، ولی برای حمایت از آنچه حکومت مطرح می کند، بیش از صد هزار نفر را دولت به خیابان نمی تواند بکشاند، همین حالا اگر علی پروین در تهران سوت بزند، صد هزار تا آدم جمع می شوند، چطوری است که دولت 63 درصد رای دارد ولی تعداد حامیان دولت، از رای مهدی کوچک زاده که دویست هزار تا رای در تهران آورد کمتر است؟ یادتان نرود که در همین شهر تهران، رضا خاتمی بیش از سه میلیون رای آورد، یعنی شصت برابر جمعیت حامیان دولت کنونی.
چهارم، چطور ممکن است که مردم تهران بدون اینکه هیچ کس به آنها دستوری بدهد، یا برایشان اتوبوس بگیرد و ساندیس بیاورد و کیک به آنها بدهد، حداقل یک میلیون نفر برای عزاداری امام حسین هر سال به خیابان می روند، ولی برای دفاع از هتک حرمت به عاشورا پنجاه هزار نفر هم به زور و پول و تبلیغات نمی روند؟ مشکل دولت این است که می خواهد به مردمی که خودشان توی خیابان بودند و دیدند که چراغ خیابان قرمز بوده، با تبلیغات تلویزیونی ثابت کند که چراغ خیابان قرمز بوده است.
پنجم، دولت " مزدوران آمریکا" را طوری تعریف کرده که شامل هشتاد درصد جمعیت کشور می شود و همین دولت، دوستداران اهل بیت را طوری تعریف کرده است که شامل نیم درصد مردم می شود. با این حال دولت انتظار دارد که در کشوری که هشتاد درصد مردمش مزدور آمریکا هستند، اسلام و اهل بیت که بنا به تعریف دولت نیم درصد مردم هستند، پیروز بشوند؟
بازی جمعیت برای دولت پوپولیست، بازی خطرناکی است، دولت نباید فراموش کند که اگر موانع امنیتی از پیش پای مردم برداشته شود، حداقل سه میلیون نفر، به اندازه جمعیت معترضان روز قدس یا روز تظاهرات 27 خرداد به خیابان می آید، در حالی که در هیچ حالتی، و حتی با بسیج کامل نیروهای نظامی و بسیج، این حکومت توانایی به خیابان آوردن صد هزار نفر را ندارد. این بازی را ما می شناسیم، ولی آنچه معلوم نیست، تلاش دولت برای تکرار بازی ای است که از پیش در آن شکست خورده است.
نهم دی ماه 1388
0 نظرات:
ارسال یک نظر